Wednesday, October 5, 2011

ΑπονεNOημέNO


Τετάρτη 5/10/2011
Μεσημέρι

Γιατί είσαι έτσι?
Οι σκέψεις σου πιο μπερδεμένες από ποτέ. Τώρα. Τώρα που νόμιζες ότι είχες ξεκαθαρίσει τα πάντα μέσα σου, ένιωθες δυνατός, σίγουρος, έτοιμος να ξαναμπείς στο ηλίθιο αυτό παιχνίδι της ζωής.

Έφαγες χαστούκι. Ξανά. And guess what! Δε θα είναι το τελευταίο। Και το ξέρεις φίλε μου। Αυτό που δεν ξέρεις είναι η απάντηση στην ερώτηση που σε βασανίζει κάτι τέτοιες στιγμές, μέχρι πότε? Μέχρι πότε θα αντέχεις να σε γαμάνε από το πουθενα, να σηκώνεσαι ξανά και ξανά να σε γαμάνε δίχως δεύτερη σκέψη। Μέχρι πότε θα καταπίνεις τα πάντα γιατί έτσι σε έχουν συνηθίσει। Μέχρι το τέλος, λέει κάποια...

Ανοίξου σου λένε, ζήσε τη ζωή, μη σκέφτεσαι τόσο πολύ. Εσύ όμως ξέρεις ότι δε σκέφτεσαι. Γιατί αν σκεφτόσουν θα είχες φύγει πολύ καιρό τώρα. Έκατσες. Θα συνεχίσεις να κάθεσαι?

Ξέρω πιστεύεις ότι αυτή η ζωή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Κάθε μία είναι μοναδική όμως. Μη συμβιβάζεσαι σε τίποτα και με κανέναν. Βάλε στο μυαλό σου τον συμπαντικό σου Νόμο και ξέχνα όλα τ’ άλλα.

Μην το βουλώνεις. Μεταμφίεσε τη σιωπή σε λέξη, που λέει πάλι η ίδια. Μίλα, συζήτησε, ούρλιαξε, ψιθύρισε, μην κλείνεσαι. Ναι, κανένας δεν αξίζει όσο εσύ, το ξέρω. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε όταν κανένας δεν είναι εσύ. Η μοναδικότητα της ύπαρξης είναι το μόνο που κάνει αυτό το βόθρο υποφερτό. Θα ήθελες να είναι κι άλλοι ακριβώς όπως εσύ?

Και ξέρεις και κάτι άλλο…
Ένα παιχνίδι είναι η ζωή. Κάτσε και φτιάξε εσύ τους κανόνες μάγκα μου…