Ο Bambi έχει και κέρατα...

Δευτέρα 16/7/2007 βράδυ

Κάθισα το μεσημέρι να φάω και χάζευα την Opra που είχε θέμα ένα gay κυβερνήτη. Σηκώθηκα να πάω να πιω νερό και μόλις γύρισα δεν είχε Opra αλλά ειδήσεις που έλεγαν «Κλειστή η Κατεχάκη». Ε σιγά, λέω, και αλλάζω κανάλι. Και τότε κατάλαβα τι γινόταν…
Καίνε τον Υμηττό…Και λέω «καίνε» και όχι «καίγεται» γιατί ΑΥΤΟΙ τον καίνε. Και αρχίζουν οι σκέψεις της παράλογης(?) λογικής μου :
Σου έκαψαν την Πάρνηθα, σου καίνε και τον Υμηττό κι όμως κάθεσαι σπίτι σου!! Η δικαιολογία έτοιμη : «Και πού να ξέρω ποιοι το έκαναν?». Τι λε ρε μαλάκα? Ποιος έχει συμφέρον να κάψει το δάσος αν όχι το καπιταλογούρουνο που θα πάει να χτίσει πάνω στο νεκροταφείο των δέντρων? Τόσο μυαλό θέλει πια για να δεις ποιοι ελέγχουν τα ΠΑΝΤΑ, ακόμα και το οξυγόνο σου?
Ξύπνα ρε μαλάκα!!! Σε κλέβουν, σε βάζουν φυλακή, σε γεμίζουν με σκατά αντί για γνώση, σου καίνε τα δάση! Κι εσύ ρε ηλίθιε…πας και τους ψηφίζεις!! Τσακώνεσαι για χάρη τους, κατεβαίνεις στους δρόμους να τους προσκυνήσεις και τους έχεις και για θεούς σου. Γιατί ρε? Τους έχεις ανάγκη? Έτσι σε κάνουν να πιστεύεις? ΑΧΡΗΣΤΟΙ σου είναι! Πού σε βοήθησαν? Και μη μου πεις το παραμύθι της «εθνικής ασφάλειας» και της «εθνικής ενότητας» και ό,τι άλλη «εθνική» παπαριά σου σερβίρει ο Κυριακού, ο Βαρδινογιάννης, ο Λαμπράκης, ο Κοντομηνάς και αυτός που έχει το Mega (ειλικρινά sorry ρε φίλε που δε σε θυμάμαι!).
Μα ποιοι είναι ΑΥΤΟΙ που ελέγχουν τη ζωή μας και εσύ τους γλύφεις? Δεν έχουν όνομα. Πες τους κράτος, εκκλησία, MME, καπιταλόσκυλα. Όλοι αυτοί μαζί σού γαμάνε τη ζωή κι εσύ τους λες και «ευχαριστώ» και νιώθεις και υποχρεωμένος. Ως πότε ρε? Δηλαδή τι άλλο περιμένεις πριν πάρεις την πέτρα και κάνεις το σπίτι του κάθε πλουσιοκυβερνοπαπαδοάρχιδου γυαλιά-καρφιά?
Αλλά ξέχασα…Μασάς ακόμα την καραμέλα της αναρχίας! Δεν κατάλαβα ρε μεγάλε? Αναρχία είναι να κάψω το σπίτι του Χριστόδουλου και του Πρετεντέρη αλλά το να μου καίνε εμένα το σπίτι δεν είναι αναρχία?
Γιατί ναι ρε!! Σπίτι μου είναι ο Υμηττός! Και η Πάρνηθα και η Πεντέλη και ο Λυκαβηττός και τα άλση της Αθήνας και το πιο μικρό δεντράκι σ’ ένα στενό στο κέντρο! Και όταν θα μου το πειράξεις παλιομαλάκα το δεντράκι, κρύψου… κρύψου ρε αρχίδι γιατί δε θα κωλώσω και θα σε ξεκοιλιάσω!!Αλλά επειδή σ’ αυτή τη χώρα είναι παράνομο να σκοτώνει ένας μικροαστός έναν καπιτάλα (το αντίθετο φυσικά και είναι νόμιμο), θα σου κάνω ό,τι μου κάνεις: θα σου κάψω το σπίτι! Eye for an eye! Τελείωσαν οι χριστιανικές μαλακίες για «μάγουλα» και «αγάπες». Μου καις το δάσος ρε? ΣΟΥ ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ! Γιατί ο Bambi έχει και κέρατα...

Τρώγοντας στο εστιατόριο

Πέμπτη 5/7/2007 μεσημέρι

Να’ τος πάλι! Αχ παιδί μου, πόσο καιρό είχα να σε δω στο εστιατόριο? Και είναι το ίδιο ωραίος όπως παλιά. Αχ τι λέω? 2 βδομάδες έχω να τον δω μόνο. Πόσο αλλάζει ο άνθρωπος σε 2 εβδομάδες?
Ούτε ένα βλέμμα ο δικός σου όμως! Στην αρχή κάθισε φάτσα μου και χάρηκα αλλά άλλαξε με το φίλο του. Λες να αρέσω σ’ αυτόν? Πιθανόν γιατί φοράει γυαλιά οπότε μια στραβωμάρα την έχει :-Ρ

Μερικές μέρες το εστιατόριο είναι καλύτερο και από το Blue Train. Ανοίγει το μάτι σου βρε αδερφή! Βέβαια έχεις τη μόνιμη απορία «Είναι δεν είναι?» αλλά σου φεύγει με ένα καλό radar :-Ρ Τώρα ειδικά με τη rainbow στο χέρι σιγά το δύσκολο να ξεσκαρτάρεις τον κόσμο. Ναι κομπλεξική αγάπη μου, σκάρτους εννοώ τους str8! Την έχω δει Straight Story :-Ρ
Αλλά άλλο έλεγα και ξέφυγα. Α ναι το παιδί. Φιλοσοφική είναι οπότε…ΟΧΙ δε θα υποκύψω στη στερεοτυπική μανία! Μπορεί να μην είναι gay! Μια φορά στο 221 είχε κάτσει μπροστά μου και δεν άκουσα καθόλου μουσική (!!) για να ακούσω τι έλεγε με τον άλλο. Μαλακίες, κλασικά.

Αχ δεν αντέχω εδώ μέσα! Θα με πιάσει η καρδιά μου καλοκαιριάτικα! Μόλις κάθισε μπροστά μου ένα παιδί…που αν δεν είχα μόλις φάει τη μαλακία που είχε σήμερα το μενού, θα τον είχα ξεκοκαλίσει!! Και ο βλάκας φοράει σκουλαρίκι στο δεξί αυτί και είναι σε παρέα 5 ατόμων το μοναδικό αγόρι! Δηλαδή και να μη θέλεις να μπλέξεις με gay κανονικότυπα σε προκαλεί ο άλλος!

Α λάθος. Στο αριστερό το φοράει. Αλλά και πάλι είναι κούκλος…

Αυτή την εποχή λυσάω μου φαίνεται. Μπααα μαλακίες. Όλο το χρόνο λυσάω :-Ρ Ε μα εγώ φταίω? Να μην υπήρχαν ωραία αγόρια να μη λύσαγα. Α στο διάλο δηλαδή!

Γαμώ το σήμα εδώ μέσα. Αλλά δε φεύγω!! Όχι μωρό μου, θα τον πάρω από πίσω αυτή τη φορά (μεταφορικά μόνο, προς το παρόν :-Ρ) μπας και καρφωθώ και λίγο. Άντε κι εσύ αγάπη μου με το γιαουρτάκι μία ώρα! Κόκαλα έχει?
Αχ όχι :-( Με κοιτάει μια κοπέλα από την παρέα του παιδιού με το σκουλαρίκι. Μα καλά, στραβωμάρα έχει? Και πέρα απ’ αυτό! Τόσο str8 φαίνομαι και δεν το ξέρω? Θα ανησυχήσω… Πάει και το παιδί με το σκουλαρίκι! Μα πώς? Διακτινίστηκε?

Α να’ τος καλέ. Στρίβει τσιγάρο.

Μα γιατί να μην υπάρχει ένα αληθινό radar που να σου λέει αν ο άλλος τη στέλνει την καρτ ποστάλ ή όχι, ε? Ή τέλος πάντων να μάθουν επιτέλους ότι κόκκινο-πορτοκαλί-κίτρινο-πράσινο-μπλε και μωβ όταν τα βλέπεις στο χεράκι, κοπελιά, σταμάτα να κοιτάς και πες στο φίλο σου να κοιτάξει :-Ρ Αλλά τίποτα! Για άλλη μια φορά είμαι αόρατος. Τύφλα να’ χει ο μανδύας του Harry. Τον τρώω άνετα!(και πάλι μόνο μεταφορικά, προς το παρόν και προς το μέλλον μη σου πω τελικά :-/ )

Ωχ βαρέθηκα. Πάω σπίτι να δω Bob. Γεια σας κουκλάκια που το μάτι να σας βγει αφού δεν το χρησιμοποιείτε :-Ρ Καλά ντάξει το παίρνω πίσω (αχ…δεν το βλέπω :-Ρ)

Ναρκωσθήματα

Δευτέρα 2/7/2007 βράδυ

Έχω καιρό να γράψω. Ίσως φταίει το ότι δε με έχει ενοχλήσει ο «άλλος» εδώ και καιρό. Οι επιλογές μου φαίνονται δικές μου. Δεν ξέρω αν είναι όμως.
Πρόσεξα ότι γράφω όποτε είμαι μελαγχολικός. Κι όμως αυτή την περίοδο μόνο μελαγχολικός δε νιώθω. Αγχωμένος, μπερδεμένος, λυπημένος, χαρούμενος και βαριέμαι να βρω άλλα επίθετα. Επιδιώκω τη μελαγχολία όμως. Δεν ξέρω. Τελικά μπορεί να είναι ένα ναρκωτικό. Ναρκωτικό συναίσθημα…
Η ανάγκη μου να φεύγω απ’ αυτό που ζω και η μόνη μου επαφή με την «πραγματικότητα» να είναι ένας αναστεναγμός κάθε τόσο, γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Εθίζομαι στη μελαγχολία. Δε φοβάμαι και ψάχνω το «γιατί». Γιατί δεν τρομάζω?
Επειδή αυτή τη φορά καλώ ΕΓΩ τη μελαγχολία. Δε με κάνει ΑΥΤΗ δικό της.
Επειδή αυτή τη φορά ξέρω ότι το κάνω για να ναρκώσω το άγχος μου για το αυριανό μάθημα που δίνω.
Επειδή αυτή τη φορά δεν ακούω Yann Tiersen αλλά Cranberries.
….
Είμαι και εγώ ένα πρεζόνι της Ομόνειας. Σε τι διαφέρω δηλαδή από αυτά? Επειδή δε ζητιανεύω ή επειδή δεν ενοχλώ τη σωματική μου υγεία? Ενοχλώ την ψυχική. Αν η παραμυθιά σε στέλνει στον τάφο, η μελαγχολία θα σε στείλει στο ψυχιατρείο.


Με φαντάζομαι μόνο μου (μόνιμη εικόνα στις σκέψεις μου) βυθισμένο τόσο πολύ μέσα μου, συνομιλώντας με «αυτόν», ο οποίος τελικά θα χαίρεται αφού κατάφερε να με ρουφίξει στα βάθη του. Δεν τρομάζω. Ίσως γιατί πιστεύω ότι δε θα συμβεί άσχετα αν άρχισε να μου λείπει σε τέτοιο βαθμό η μελαγχολία ώστε να την αποζητώ.

Αύριο που θα δώσω το μάθημα, γιατί έχω την υποψία ότι αφού τελειώσω θα είμαι μια χαρά? Μήπως γιατί όντως είμαι ο ορισμός του απότομου mood-changing? Απλώς παίρνω το «μαύρο» μου για να μη σκέφτομαι τα Διακριτά Μαθηματικά.
Απόψε είμαι μελαγχολικός (μαστουρωμένος).
Αύριο θα είμαι χαρούμενος (καθαρός).
Τα ναρκωσθήματα λειτουργούν ανάποδα από τα ναρκωτικά μάλλον.