Ναρκωσθήματα

Δευτέρα 2/7/2007 βράδυ

Έχω καιρό να γράψω. Ίσως φταίει το ότι δε με έχει ενοχλήσει ο «άλλος» εδώ και καιρό. Οι επιλογές μου φαίνονται δικές μου. Δεν ξέρω αν είναι όμως.
Πρόσεξα ότι γράφω όποτε είμαι μελαγχολικός. Κι όμως αυτή την περίοδο μόνο μελαγχολικός δε νιώθω. Αγχωμένος, μπερδεμένος, λυπημένος, χαρούμενος και βαριέμαι να βρω άλλα επίθετα. Επιδιώκω τη μελαγχολία όμως. Δεν ξέρω. Τελικά μπορεί να είναι ένα ναρκωτικό. Ναρκωτικό συναίσθημα…
Η ανάγκη μου να φεύγω απ’ αυτό που ζω και η μόνη μου επαφή με την «πραγματικότητα» να είναι ένας αναστεναγμός κάθε τόσο, γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Εθίζομαι στη μελαγχολία. Δε φοβάμαι και ψάχνω το «γιατί». Γιατί δεν τρομάζω?
Επειδή αυτή τη φορά καλώ ΕΓΩ τη μελαγχολία. Δε με κάνει ΑΥΤΗ δικό της.
Επειδή αυτή τη φορά ξέρω ότι το κάνω για να ναρκώσω το άγχος μου για το αυριανό μάθημα που δίνω.
Επειδή αυτή τη φορά δεν ακούω Yann Tiersen αλλά Cranberries.
….
Είμαι και εγώ ένα πρεζόνι της Ομόνειας. Σε τι διαφέρω δηλαδή από αυτά? Επειδή δε ζητιανεύω ή επειδή δεν ενοχλώ τη σωματική μου υγεία? Ενοχλώ την ψυχική. Αν η παραμυθιά σε στέλνει στον τάφο, η μελαγχολία θα σε στείλει στο ψυχιατρείο.


Με φαντάζομαι μόνο μου (μόνιμη εικόνα στις σκέψεις μου) βυθισμένο τόσο πολύ μέσα μου, συνομιλώντας με «αυτόν», ο οποίος τελικά θα χαίρεται αφού κατάφερε να με ρουφίξει στα βάθη του. Δεν τρομάζω. Ίσως γιατί πιστεύω ότι δε θα συμβεί άσχετα αν άρχισε να μου λείπει σε τέτοιο βαθμό η μελαγχολία ώστε να την αποζητώ.

Αύριο που θα δώσω το μάθημα, γιατί έχω την υποψία ότι αφού τελειώσω θα είμαι μια χαρά? Μήπως γιατί όντως είμαι ο ορισμός του απότομου mood-changing? Απλώς παίρνω το «μαύρο» μου για να μη σκέφτομαι τα Διακριτά Μαθηματικά.
Απόψε είμαι μελαγχολικός (μαστουρωμένος).
Αύριο θα είμαι χαρούμενος (καθαρός).
Τα ναρκωσθήματα λειτουργούν ανάποδα από τα ναρκωτικά μάλλον.