Wednesday, October 5, 2011

ΑπονεNOημέNO


Τετάρτη 5/10/2011
Μεσημέρι

Γιατί είσαι έτσι?
Οι σκέψεις σου πιο μπερδεμένες από ποτέ. Τώρα. Τώρα που νόμιζες ότι είχες ξεκαθαρίσει τα πάντα μέσα σου, ένιωθες δυνατός, σίγουρος, έτοιμος να ξαναμπείς στο ηλίθιο αυτό παιχνίδι της ζωής.

Έφαγες χαστούκι. Ξανά. And guess what! Δε θα είναι το τελευταίο। Και το ξέρεις φίλε μου। Αυτό που δεν ξέρεις είναι η απάντηση στην ερώτηση που σε βασανίζει κάτι τέτοιες στιγμές, μέχρι πότε? Μέχρι πότε θα αντέχεις να σε γαμάνε από το πουθενα, να σηκώνεσαι ξανά και ξανά να σε γαμάνε δίχως δεύτερη σκέψη। Μέχρι πότε θα καταπίνεις τα πάντα γιατί έτσι σε έχουν συνηθίσει। Μέχρι το τέλος, λέει κάποια...

Ανοίξου σου λένε, ζήσε τη ζωή, μη σκέφτεσαι τόσο πολύ. Εσύ όμως ξέρεις ότι δε σκέφτεσαι. Γιατί αν σκεφτόσουν θα είχες φύγει πολύ καιρό τώρα. Έκατσες. Θα συνεχίσεις να κάθεσαι?

Ξέρω πιστεύεις ότι αυτή η ζωή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Κάθε μία είναι μοναδική όμως. Μη συμβιβάζεσαι σε τίποτα και με κανέναν. Βάλε στο μυαλό σου τον συμπαντικό σου Νόμο και ξέχνα όλα τ’ άλλα.

Μην το βουλώνεις. Μεταμφίεσε τη σιωπή σε λέξη, που λέει πάλι η ίδια. Μίλα, συζήτησε, ούρλιαξε, ψιθύρισε, μην κλείνεσαι. Ναι, κανένας δεν αξίζει όσο εσύ, το ξέρω. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε όταν κανένας δεν είναι εσύ. Η μοναδικότητα της ύπαρξης είναι το μόνο που κάνει αυτό το βόθρο υποφερτό. Θα ήθελες να είναι κι άλλοι ακριβώς όπως εσύ?

Και ξέρεις και κάτι άλλο…
Ένα παιχνίδι είναι η ζωή. Κάτσε και φτιάξε εσύ τους κανόνες μάγκα μου…

Monday, May 24, 2010

Δεν έρχονται μαζί σου


Σάββατο 22/5/2010 Απόγευμα

Ερχόμαστε.

Δεν ψάχνουμε από πού. Μόνο μαζεύουμε. Μαζεύουμε εμπειρίες, αντικείμενα, ανθρώπους. Με ζήλο, με εμπάθεια, με ψυχωτική μανία και γιατί;

Φεύγουμε.

Τι παίρνουμε μαζί; Από αντικείμενα τίποτα, από ανθρώπους (ελπίζω..) τίποτα. Ίσως πιστέψεις ότι θα πάρεις τις αναμνήσεις σου μαζί. Η mainstream λογική αρνείται να δεχθεί αυτή τη «διατήρηση μνήμης» στην Άλλη όχθη. Ας μην τσακωθώ μαζί της τώρα και παρασυρθώ. Δεν τις παίρνεις μαζί σου λοιπόν.

Στεναχωριέσαι; Όλες οι αναμνήσεις σου είναι τόσο καλές που θλίβεσαι αφήνοντας τες εδώ; Γιατί να πας Αλλού με φουλαρισμένο «δίσκο»; Πόσο μάλλον όταν το υλικό που υπάρχει μέσα μπορεί και να σε είχε στενοχωρήσει όσο ζούσες…

Ένα ταξίδι είναι. Το ξέρω ότι το νιώθεις. Τράβα φωτογραφίες και χαμογέλα χωρίς ίχνος θλίψης ή ενοχής. Όταν τελειώσει δε θα θυμάσαι τίποτα, το ξέρεις; Κρίμα δεν είναι να νομίζεις ότι θα φύγεις μαζί τους;

Monday, May 10, 2010

Κάτι από τα παλιά


Παρασκευή 15/6/2007 απόγευμα

Πόσες Αθήνες υπάρχουν; Η Αθήνα του μυαλού μου, η Αθήνα που βρήκα, η Αθήνα της σχολής μου, η Αθήνα της νύχτας μου. Και άλλες πολλές Αθήνες. Τώρα είμαι στην Αθήνα της Ακρόπολης. Δεν ακούω αυτοκίνητα, δε βλέπω τα «ζώα» της Ερμού και του Θησείου. Πόσο μάλλον τις ψωνισμένες στο Γκάζι.

Όχι δε μελαγχολώ πια. Κι ας φεύγει για ταξίδι.

Το άγχος της εξεταστικής. Βασικά δεν είναι άγχος. Προκαταβολικό αίσθημα αποτυχίας είναι. Αυτό το συναίσθημα, τέλος πάντων, κυριεύει όλα τα υπόλοιπα πλημμυρίζοντας κάθε κύτταρο του εγκεφάλου μου. Δε μένει χώρος για άλλα συναισθήματα. Ίσως γι’ αυτό είμαι τελείως emotionless αυτόν τον καιρό.

Σχεδόν…

Δίπλα μου είναι μια κοπέλα, ξανθιά με γυαλί, από αυτές που βλέπεις με το κιλό στη Σκουφά, μαζί με μια άλλη κοπέλα (αδερφή της;) καθηλωμένη στο καροτσάκι. Η ξανθιά μιλάει στο κινητό εδώ και πολύ ώρα. Παρατηρώ την άλλη κοπέλα. Βαριέται και κοιτάει δεξιά-αριστερά ή παίζει με το κινητό της. Δε μπορώ να νιώσω οίκτο, νομίζω ότι την προσβάλει αυτό μου το συναίσθημα. Μπορώ να νιώσω όμως απίστευτη οργή για την ξανθιά. Δε μπορώ να μην κάνω την υπόθεση: η ξανθιά αναγκάζεται να βγάλει βόλτα την άλλη κοπέλα και σκοτώνει το χρόνο της με το handsfree.

Lifes just so unfair… Δεν εκτιμώ αυτά που μου δόθηκαν. Γκρινιάζω για ό,τι δεν έχω. Όταν φέρω τον εαυτό μου στη θέση αυτών των ανθρώπων (έκλεισε η ξανθιά)… ο πόνος είναι τόσο μεγάλος που η εικόνα δε μπορεί να σχηματιστεί. Ένα «γιατί» μόνο και σιωπή… ένοχη σιωπή επειδή εγώ είμαι καλά και δεν το νιώθω.

Μακάρι στην επόμενη ζωή μου να γεννηθώ ανάπηρος. Αλλά… δεν ξέρω αν είμαι άξιος για κάτι τέτοιο.

Sunday, August 26, 2007

Διαδώστε το!


ΑΦΗΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΧΤΗ. ΓΙΑΤΙ;
ΟΛΟΙ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.
Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 το απόγευμα. Στην πλατεία Συντάγματος και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.Αποδοκιμάζουμε το αίσχος χωρίς πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.
ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

Tuesday, July 17, 2007

Ο Bambi έχει και κέρατα...


Δευτέρα 16/7/2007 βράδυ

Κάθισα το μεσημέρι να φάω και χάζευα την Opra που είχε θέμα ένα gay κυβερνήτη. Σηκώθηκα να πάω να πιω νερό και μόλις γύρισα δεν είχε Opra αλλά ειδήσεις που έλεγαν «Κλειστή η Κατεχάκη». Ε σιγά, λέω, και αλλάζω κανάλι. Και τότε κατάλαβα τι γινόταν…
Καίνε τον Υμηττό…Και λέω «καίνε» και όχι «καίγεται» γιατί
ΑΥΤΟΙ τον καίνε. Και αρχίζουν οι σκέψεις της παράλογης(?) λογικής μου :
Σου έκαψαν την Πάρνηθα, σου καίνε και τον Υμηττό κι όμως κάθεσαι σπίτι σου!! Η δικαιολογία έτοιμη : «Και πού να ξέρω ποιοι το έκαναν?». Τι λε ρε μαλάκα? Ποιος έχει συμφέρον να κάψει το δάσος αν όχι το καπιταλογούρουνο που θα πάει να χτίσει πάνω στο νεκροταφείο των δέντρων? Τόσο μυαλό θέλει πια για να δεις ποιοι ελέγχουν τα ΠΑΝΤΑ, ακόμα και το οξυγόνο σου?
Ξύπνα ρε μαλάκα!!! Σε κλέβουν, σε βάζουν φυλακή, σε γεμίζουν με σκατά αντί για γνώση, σου καίνε τα δάση! Κι εσύ ρε ηλίθιε…πας και τους ψηφίζεις!! Τσακώνεσαι για χάρη τους, κατεβαίνεις στους δρόμους να τους προσκυνήσεις και τους έχεις και για θεούς σου. Γιατί ρε? Τους έχεις ανάγκη? Έτσι σε κάνουν να πιστεύεις?
ΑΧΡΗΣΤΟΙ σου είναι! Πού σε βοήθησαν? Και μη μου πεις το παραμύθι της «εθνικής ασφάλειας» και της «εθνικής ενότητας» και ό,τι άλλη «εθνική» παπαριά σου σερβίρει ο Κυριακού, ο Βαρδινογιάννης, ο Λαμπράκης, ο Κοντομηνάς και αυτός που έχει το Mega (ειλικρινά sorry ρε φίλε που δε σε θυμάμαι!).
Μα ποιοι είναι
ΑΥΤΟΙ που ελέγχουν τη ζωή μας και εσύ τους γλύφεις? Δεν έχουν όνομα. Πες τους κράτος, εκκλησία, MME, καπιταλόσκυλα. Όλοι αυτοί μαζί σού γαμάνε τη ζωή κι εσύ τους λες και «ευχαριστώ» και νιώθεις και υποχρεωμένος. Ως πότε ρε? Δηλαδή τι άλλο περιμένεις πριν πάρεις την πέτρα και κάνεις το σπίτι του κάθε πλουσιοκυβερνοπαπαδοάρχιδου γυαλιά-καρφιά?
Αλλά ξέχασα…Μασάς ακόμα την καραμέλα της αναρχίας! Δεν κατάλαβα ρε μεγάλε? Αναρχία είναι να κάψω το σπίτι του Χριστόδουλου και του Πρετεντέρη αλλά το να μου καίνε εμένα το σπίτι δεν είναι αναρχία?
Γιατί ναι ρε!! Σπίτι μου είναι ο Υμηττός! Και η Πάρνηθα και η Πεντέλη και ο Λυκαβηττός και τα άλση της Αθήνας και το πιο μικρό δεντράκι σ’ ένα στενό στο κέντρο! Και όταν θα μου το πειράξεις παλιομαλάκα το δεντράκι, κρύψου… κρύψου ρε αρχίδι γιατί δε θα κωλώσω και θα σε ξεκοιλιάσω!!Αλλά επειδή σ’ αυτή τη χώρα είναι παράνομο να σκοτώνει ένας μικροαστός έναν καπιτάλα (το αντίθετο φυσικά και είναι νόμιμο), θα σου κάνω ό,τι μου κάνεις: θα σου κάψω το σπίτι! Eye for an eye! Τελείωσαν οι χριστιανικές μαλακίες για «μάγουλα» και «αγάπες». Μου καις το δάσος ρε? ΣΟΥ ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ! Γιατί ο Bambi έχει
και κέρατα...

Thursday, July 5, 2007

Τρώγοντας στο εστιατόριο


Πέμπτη 5/7/2007 μεσημέρι

Να’ τος πάλι! Αχ παιδί μου, πόσο καιρό είχα να σε δω στο εστιατόριο? Και είναι το ίδιο ωραίος όπως παλιά. Αχ τι λέω? 2 βδομάδες έχω να τον δω μόνο. Πόσο αλλάζει ο άνθρωπος σε 2 εβδομάδες?
Ούτε ένα βλέμμα ο δικός σου όμως! Στην αρχή κάθισε φάτσα μου και χάρηκα αλλά άλλαξε με το φίλο του. Λες να αρέσω σ’ αυτόν? Πιθανόν γιατί φοράει γυαλιά οπότε μια στραβωμάρα την έχει :-Ρ

Μερικές μέρες το εστιατόριο είναι καλύτερο και από το Blue Train. Ανοίγει το μάτι σου βρε αδερφή! Βέβαια έχεις τη μόνιμη απορία «Είναι δεν είναι?» αλλά σου φεύγει με ένα καλό radar :-Ρ Τώρα ειδικά με τη rainbow στο χέρι σιγά το δύσκολο να ξεσκαρτάρεις τον κόσμο. Ναι κομπλεξική αγάπη μου, σκάρτους εννοώ τους str8! Την έχω δει Straight Story :-Ρ
Αλλά άλλο έλεγα και ξέφυγα. Α ναι το παιδί. Φιλοσοφική είναι οπότε…ΟΧΙ δε θα υποκύψω στη στερεοτυπική μανία! Μπορεί να μην είναι gay! Μια φορά στο 221 είχε κάτσει μπροστά μου και δεν άκουσα καθόλου μουσική (!!) για να ακούσω τι έλεγε με τον άλλο. Μαλακίες, κλασικά.

Αχ δεν αντέχω εδώ μέσα! Θα με πιάσει η καρδιά μου καλοκαιριάτικα! Μόλις κάθισε μπροστά μου ένα παιδί…που αν δεν είχα μόλις φάει τη μαλακία που είχε σήμερα το μενού, θα τον είχα ξεκοκαλίσει!! Και ο βλάκας φοράει σκουλαρίκι στο δεξί αυτί και είναι σε παρέα 5 ατόμων το μοναδικό αγόρι! Δηλαδή και να μη θέλεις να μπλέξεις με gay κανονικότυπα σε προκαλεί ο άλλος!

Α λάθος. Στο αριστερό το φοράει. Αλλά και πάλι είναι κούκλος…

Αυτή την εποχή λυσάω μου φαίνεται. Μπααα μαλακίες. Όλο το χρόνο λυσάω :-Ρ Ε μα εγώ φταίω? Να μην υπήρχαν ωραία αγόρια να μη λύσαγα. Α στο διάλο δηλαδή!

Γαμώ το σήμα εδώ μέσα. Αλλά δε φεύγω!! Όχι μωρό μου, θα τον πάρω από πίσω αυτή τη φορά (μεταφορικά μόνο, προς το παρόν :-Ρ) μπας και καρφωθώ και λίγο. Άντε κι εσύ αγάπη μου με το γιαουρτάκι μία ώρα! Κόκαλα έχει?
Αχ όχι :-( Με κοιτάει μια κοπέλα από την παρέα του παιδιού με το σκουλαρίκι. Μα καλά, στραβωμάρα έχει? Και πέρα απ’ αυτό! Τόσο str8 φαίνομαι και δεν το ξέρω? Θα ανησυχήσω… Πάει και το παιδί με το σκουλαρίκι! Μα πώς? Διακτινίστηκε?

Α να’ τος καλέ. Στρίβει τσιγάρο.

Μα γιατί να μην υπάρχει ένα αληθινό radar που να σου λέει αν ο άλλος τη στέλνει την καρτ ποστάλ ή όχι, ε? Ή τέλος πάντων να μάθουν επιτέλους ότι κόκκινο-πορτοκαλί-κίτρινο-πράσινο-μπλε και μωβ όταν τα βλέπεις στο χεράκι, κοπελιά, σταμάτα να κοιτάς και πες στο φίλο σου να κοιτάξει :-Ρ Αλλά τίποτα! Για άλλη μια φορά είμαι αόρατος. Τύφλα να’ χει ο μανδύας του Harry. Τον τρώω άνετα!(και πάλι μόνο μεταφορικά, προς το παρόν και προς το μέλλον μη σου πω τελικά :-/ )

Ωχ βαρέθηκα. Πάω σπίτι να δω Bob. Γεια σας κουκλάκια που το μάτι να σας βγει αφού δεν το χρησιμοποιείτε :-Ρ Καλά ντάξει το παίρνω πίσω (αχ…δεν το βλέπω :-Ρ)

Wednesday, July 4, 2007

Ναρκωσθήματα


Δευτέρα 2/7/2007 βράδυ

Έχω καιρό να γράψω. Ίσως φταίει το ότι δε με έχει ενοχλήσει ο «άλλος» εδώ και καιρό. Οι επιλογές μου φαίνονται δικές μου. Δεν ξέρω αν είναι όμως.
Πρόσεξα ότι γράφω όποτε είμαι μελαγχολικός. Κι όμως αυτή την περίοδο μόνο μελαγχολικός δε νιώθω. Αγχωμένος, μπερδεμένος, λυπημένος, χαρούμενος και βαριέμαι να βρω άλλα επίθετα. Επιδιώκω τη μελαγχολία όμως. Δεν ξέρω. Τελικά μπορεί να είναι ένα ναρκωτικό. Ναρκωτικό συναίσθημα…
Η ανάγκη μου να φεύγω απ’ αυτό που ζω και η μόνη μου επαφή με την «πραγματικότητα» να είναι ένας αναστεναγμός κάθε τόσο, γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Εθίζομαι στη μελαγχολία. Δε φοβάμαι και ψάχνω το «γιατί». Γιατί δεν τρομάζω?
Επειδή αυτή τη φορά καλώ
ΕΓΩ τη μελαγχολία. Δε με κάνει ΑΥΤΗ δικό της.
Επειδή αυτή τη φορά ξέρω ότι το κάνω για να ναρκώσω το άγχος μου για το αυριανό μάθημα που δίνω.
Επειδή αυτή τη φορά δεν ακούω Yann Tiersen αλλά Cranberries.
….
Είμαι και εγώ ένα πρεζόνι της Ομόνειας. Σε τι διαφέρω δηλαδή από αυτά? Επειδή δε ζητιανεύω ή επειδή δεν ενοχλώ τη σωματική μου υγεία? Ενοχλώ την ψυχική. Αν η παραμυθιά σε στέλνει στον τάφο, η μελαγχολία θα σε στείλει στο ψυχιατρείο.


Με φαντάζομαι μόνο μου (μόνιμη εικόνα στις σκέψεις μου) βυθισμένο τόσο πολύ μέσα μου, συνομιλώντας με «αυτόν», ο οποίος τελικά θα χαίρεται αφού κατάφερε να με ρουφίξει στα βάθη του. Δεν τρομάζω. Ίσως γιατί πιστεύω ότι δε θα συμβεί άσχετα αν άρχισε να μου λείπει σε τέτοιο βαθμό η μελαγχολία ώστε να την αποζητώ.

Αύριο που θα δώσω το μάθημα, γιατί έχω την υποψία ότι αφού τελειώσω θα είμαι μια χαρά? Μήπως γιατί όντως είμαι ο ορισμός του απότομου mood-changing? Απλώς παίρνω το «μαύρο» μου για να μη σκέφτομαι τα Διακριτά Μαθηματικά.
Απόψε είμαι μελαγχολικός (μαστουρωμένος).
Αύριο θα είμαι χαρούμενος (καθαρός).
Τα ναρκωσθήματα λειτουργούν ανάποδα από τα ναρκωτικά μάλλον.