Σάββατο 22/5/2010 Απόγευμα
Ερχόμαστε.
Δεν ψάχνουμε από πού. Μόνο μαζεύουμε. Μαζεύουμε εμπειρίες, αντικείμενα, ανθρώπους. Με ζήλο, με εμπάθεια, με ψυχωτική μανία και γιατί;
Φεύγουμε.
Τι παίρνουμε μαζί; Από αντικείμενα τίποτα, από ανθρώπους (ελπίζω..) τίποτα. Ίσως πιστέψεις ότι θα πάρεις τις αναμνήσεις σου μαζί. Η mainstream λογική αρνείται να δεχθεί αυτή τη «διατήρηση μνήμης» στην Άλλη όχθη. Ας μην τσακωθώ μαζί της τώρα και παρασυρθώ. Δεν τις παίρνεις μαζί σου λοιπόν.
Στεναχωριέσαι; Όλες οι αναμνήσεις σου είναι τόσο καλές που θλίβεσαι αφήνοντας τες εδώ; Γιατί να πας Αλλού με φουλαρισμένο «δίσκο»; Πόσο μάλλον όταν το υλικό που υπάρχει μέσα μπορεί και να σε είχε στενοχωρήσει όσο ζούσες…
Ένα ταξίδι είναι. Το ξέρω ότι το νιώθεις. Τράβα φωτογραφίες και χαμογέλα χωρίς ίχνος θλίψης ή ενοχής. Όταν τελειώσει δε θα θυμάσαι τίποτα, το ξέρεις; Κρίμα δεν είναι να νομίζεις ότι θα φύγεις μαζί τους;
1 comment:
Γι' αυτό ζήσε κάθε στιγμή! :) Καταπληκτικό... May I add..
Το μοναδικό πράγμα που περνάει στην απέναντι όχθη είναι ένα χαμόγελο.
Το χαμόγελο επειδή ξεκλείδωσες το μεγαλύτερο μυστήριο της ανθρωπότητας..;
Το χαμόγελο επειδή πλέον είσαι ελεύθερος μακριά από τη δυστυχία..;
Χίλιοι λόγοι που ο καθένας τους αντιλαμβάνεται διαφορετικά.
Αλλά θέλω να πιστεύω πως είναι χαμόγελο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυσκολία από την ίδια τη ζωή. Αν μπορείς να χαμογελάς λοιπόν όσο ζεις, τότε σίγουρα όταν περνάς στην "απέναντι όχθη" και είσαι ελεύθερος στο σύμπαν, τότε το χαμόγελο βγαίνει αβίαστα..Και είναι το τελευταίο συναίσθημα πριν χαθούν όλα και η ύπαρξή σου γίνει ένα με το τίποτα.
Carpe diem.
Post a Comment