Κάτι από τα παλιά

Παρασκευή 15/6/2007 απόγευμα

Πόσες Αθήνες υπάρχουν; Η Αθήνα του μυαλού μου, η Αθήνα που βρήκα, η Αθήνα της σχολής μου, η Αθήνα της νύχτας μου. Και άλλες πολλές Αθήνες. Τώρα είμαι στην Αθήνα της Ακρόπολης. Δεν ακούω αυτοκίνητα, δε βλέπω τα «ζώα» της Ερμού και του Θησείου. Πόσο μάλλον τις ψωνισμένες στο Γκάζι.

Όχι δε μελαγχολώ πια. Κι ας φεύγει για ταξίδι.

Το άγχος της εξεταστικής. Βασικά δεν είναι άγχος. Προκαταβολικό αίσθημα αποτυχίας είναι. Αυτό το συναίσθημα, τέλος πάντων, κυριεύει όλα τα υπόλοιπα πλημμυρίζοντας κάθε κύτταρο του εγκεφάλου μου. Δε μένει χώρος για άλλα συναισθήματα. Ίσως γι’ αυτό είμαι τελείως emotionless αυτόν τον καιρό.

Σχεδόν…

Δίπλα μου είναι μια κοπέλα, ξανθιά με γυαλί, από αυτές που βλέπεις με το κιλό στη Σκουφά, μαζί με μια άλλη κοπέλα (αδερφή της;) καθηλωμένη στο καροτσάκι. Η ξανθιά μιλάει στο κινητό εδώ και πολύ ώρα. Παρατηρώ την άλλη κοπέλα. Βαριέται και κοιτάει δεξιά-αριστερά ή παίζει με το κινητό της. Δε μπορώ να νιώσω οίκτο, νομίζω ότι την προσβάλει αυτό μου το συναίσθημα. Μπορώ να νιώσω όμως απίστευτη οργή για την ξανθιά. Δε μπορώ να μην κάνω την υπόθεση: η ξανθιά αναγκάζεται να βγάλει βόλτα την άλλη κοπέλα και σκοτώνει το χρόνο της με το handsfree.

Life’s just so unfair… Δεν εκτιμώ αυτά που μου δόθηκαν. Γκρινιάζω για ό,τι δεν έχω. Όταν φέρω τον εαυτό μου στη θέση αυτών των ανθρώπων (έκλεισε η ξανθιά)… ο πόνος είναι τόσο μεγάλος που η εικόνα δε μπορεί να σχηματιστεί. Ένα «γιατί» μόνο και σιωπή… ένοχη σιωπή επειδή εγώ είμαι καλά και δεν το νιώθω.

Μακάρι στην επόμενη ζωή μου να γεννηθώ ανάπηρος. Αλλά… δεν ξέρω αν είμαι άξιος για κάτι τέτοιο.