Διαδώστε το!

ΑΦΗΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΧΤΗ. ΓΙΑΤΙ;
ΟΛΟΙ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.
Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 το απόγευμα. Στην πλατεία Συντάγματος και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.Αποδοκιμάζουμε το αίσχος χωρίς πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.
ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

Ο Bambi έχει και κέρατα...

Δευτέρα 16/7/2007 βράδυ

Κάθισα το μεσημέρι να φάω και χάζευα την Opra που είχε θέμα ένα gay κυβερνήτη. Σηκώθηκα να πάω να πιω νερό και μόλις γύρισα δεν είχε Opra αλλά ειδήσεις που έλεγαν «Κλειστή η Κατεχάκη». Ε σιγά, λέω, και αλλάζω κανάλι. Και τότε κατάλαβα τι γινόταν…
Καίνε τον Υμηττό…Και λέω «καίνε» και όχι «καίγεται» γιατί ΑΥΤΟΙ τον καίνε. Και αρχίζουν οι σκέψεις της παράλογης(?) λογικής μου :
Σου έκαψαν την Πάρνηθα, σου καίνε και τον Υμηττό κι όμως κάθεσαι σπίτι σου!! Η δικαιολογία έτοιμη : «Και πού να ξέρω ποιοι το έκαναν?». Τι λε ρε μαλάκα? Ποιος έχει συμφέρον να κάψει το δάσος αν όχι το καπιταλογούρουνο που θα πάει να χτίσει πάνω στο νεκροταφείο των δέντρων? Τόσο μυαλό θέλει πια για να δεις ποιοι ελέγχουν τα ΠΑΝΤΑ, ακόμα και το οξυγόνο σου?
Ξύπνα ρε μαλάκα!!! Σε κλέβουν, σε βάζουν φυλακή, σε γεμίζουν με σκατά αντί για γνώση, σου καίνε τα δάση! Κι εσύ ρε ηλίθιε…πας και τους ψηφίζεις!! Τσακώνεσαι για χάρη τους, κατεβαίνεις στους δρόμους να τους προσκυνήσεις και τους έχεις και για θεούς σου. Γιατί ρε? Τους έχεις ανάγκη? Έτσι σε κάνουν να πιστεύεις? ΑΧΡΗΣΤΟΙ σου είναι! Πού σε βοήθησαν? Και μη μου πεις το παραμύθι της «εθνικής ασφάλειας» και της «εθνικής ενότητας» και ό,τι άλλη «εθνική» παπαριά σου σερβίρει ο Κυριακού, ο Βαρδινογιάννης, ο Λαμπράκης, ο Κοντομηνάς και αυτός που έχει το Mega (ειλικρινά sorry ρε φίλε που δε σε θυμάμαι!).
Μα ποιοι είναι ΑΥΤΟΙ που ελέγχουν τη ζωή μας και εσύ τους γλύφεις? Δεν έχουν όνομα. Πες τους κράτος, εκκλησία, MME, καπιταλόσκυλα. Όλοι αυτοί μαζί σού γαμάνε τη ζωή κι εσύ τους λες και «ευχαριστώ» και νιώθεις και υποχρεωμένος. Ως πότε ρε? Δηλαδή τι άλλο περιμένεις πριν πάρεις την πέτρα και κάνεις το σπίτι του κάθε πλουσιοκυβερνοπαπαδοάρχιδου γυαλιά-καρφιά?
Αλλά ξέχασα…Μασάς ακόμα την καραμέλα της αναρχίας! Δεν κατάλαβα ρε μεγάλε? Αναρχία είναι να κάψω το σπίτι του Χριστόδουλου και του Πρετεντέρη αλλά το να μου καίνε εμένα το σπίτι δεν είναι αναρχία?
Γιατί ναι ρε!! Σπίτι μου είναι ο Υμηττός! Και η Πάρνηθα και η Πεντέλη και ο Λυκαβηττός και τα άλση της Αθήνας και το πιο μικρό δεντράκι σ’ ένα στενό στο κέντρο! Και όταν θα μου το πειράξεις παλιομαλάκα το δεντράκι, κρύψου… κρύψου ρε αρχίδι γιατί δε θα κωλώσω και θα σε ξεκοιλιάσω!!Αλλά επειδή σ’ αυτή τη χώρα είναι παράνομο να σκοτώνει ένας μικροαστός έναν καπιτάλα (το αντίθετο φυσικά και είναι νόμιμο), θα σου κάνω ό,τι μου κάνεις: θα σου κάψω το σπίτι! Eye for an eye! Τελείωσαν οι χριστιανικές μαλακίες για «μάγουλα» και «αγάπες». Μου καις το δάσος ρε? ΣΟΥ ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ! Γιατί ο Bambi έχει και κέρατα...

Τρώγοντας στο εστιατόριο

Πέμπτη 5/7/2007 μεσημέρι

Να’ τος πάλι! Αχ παιδί μου, πόσο καιρό είχα να σε δω στο εστιατόριο? Και είναι το ίδιο ωραίος όπως παλιά. Αχ τι λέω? 2 βδομάδες έχω να τον δω μόνο. Πόσο αλλάζει ο άνθρωπος σε 2 εβδομάδες?
Ούτε ένα βλέμμα ο δικός σου όμως! Στην αρχή κάθισε φάτσα μου και χάρηκα αλλά άλλαξε με το φίλο του. Λες να αρέσω σ’ αυτόν? Πιθανόν γιατί φοράει γυαλιά οπότε μια στραβωμάρα την έχει :-Ρ

Μερικές μέρες το εστιατόριο είναι καλύτερο και από το Blue Train. Ανοίγει το μάτι σου βρε αδερφή! Βέβαια έχεις τη μόνιμη απορία «Είναι δεν είναι?» αλλά σου φεύγει με ένα καλό radar :-Ρ Τώρα ειδικά με τη rainbow στο χέρι σιγά το δύσκολο να ξεσκαρτάρεις τον κόσμο. Ναι κομπλεξική αγάπη μου, σκάρτους εννοώ τους str8! Την έχω δει Straight Story :-Ρ
Αλλά άλλο έλεγα και ξέφυγα. Α ναι το παιδί. Φιλοσοφική είναι οπότε…ΟΧΙ δε θα υποκύψω στη στερεοτυπική μανία! Μπορεί να μην είναι gay! Μια φορά στο 221 είχε κάτσει μπροστά μου και δεν άκουσα καθόλου μουσική (!!) για να ακούσω τι έλεγε με τον άλλο. Μαλακίες, κλασικά.

Αχ δεν αντέχω εδώ μέσα! Θα με πιάσει η καρδιά μου καλοκαιριάτικα! Μόλις κάθισε μπροστά μου ένα παιδί…που αν δεν είχα μόλις φάει τη μαλακία που είχε σήμερα το μενού, θα τον είχα ξεκοκαλίσει!! Και ο βλάκας φοράει σκουλαρίκι στο δεξί αυτί και είναι σε παρέα 5 ατόμων το μοναδικό αγόρι! Δηλαδή και να μη θέλεις να μπλέξεις με gay κανονικότυπα σε προκαλεί ο άλλος!

Α λάθος. Στο αριστερό το φοράει. Αλλά και πάλι είναι κούκλος…

Αυτή την εποχή λυσάω μου φαίνεται. Μπααα μαλακίες. Όλο το χρόνο λυσάω :-Ρ Ε μα εγώ φταίω? Να μην υπήρχαν ωραία αγόρια να μη λύσαγα. Α στο διάλο δηλαδή!

Γαμώ το σήμα εδώ μέσα. Αλλά δε φεύγω!! Όχι μωρό μου, θα τον πάρω από πίσω αυτή τη φορά (μεταφορικά μόνο, προς το παρόν :-Ρ) μπας και καρφωθώ και λίγο. Άντε κι εσύ αγάπη μου με το γιαουρτάκι μία ώρα! Κόκαλα έχει?
Αχ όχι :-( Με κοιτάει μια κοπέλα από την παρέα του παιδιού με το σκουλαρίκι. Μα καλά, στραβωμάρα έχει? Και πέρα απ’ αυτό! Τόσο str8 φαίνομαι και δεν το ξέρω? Θα ανησυχήσω… Πάει και το παιδί με το σκουλαρίκι! Μα πώς? Διακτινίστηκε?

Α να’ τος καλέ. Στρίβει τσιγάρο.

Μα γιατί να μην υπάρχει ένα αληθινό radar που να σου λέει αν ο άλλος τη στέλνει την καρτ ποστάλ ή όχι, ε? Ή τέλος πάντων να μάθουν επιτέλους ότι κόκκινο-πορτοκαλί-κίτρινο-πράσινο-μπλε και μωβ όταν τα βλέπεις στο χεράκι, κοπελιά, σταμάτα να κοιτάς και πες στο φίλο σου να κοιτάξει :-Ρ Αλλά τίποτα! Για άλλη μια φορά είμαι αόρατος. Τύφλα να’ χει ο μανδύας του Harry. Τον τρώω άνετα!(και πάλι μόνο μεταφορικά, προς το παρόν και προς το μέλλον μη σου πω τελικά :-/ )

Ωχ βαρέθηκα. Πάω σπίτι να δω Bob. Γεια σας κουκλάκια που το μάτι να σας βγει αφού δεν το χρησιμοποιείτε :-Ρ Καλά ντάξει το παίρνω πίσω (αχ…δεν το βλέπω :-Ρ)

Ναρκωσθήματα

Δευτέρα 2/7/2007 βράδυ

Έχω καιρό να γράψω. Ίσως φταίει το ότι δε με έχει ενοχλήσει ο «άλλος» εδώ και καιρό. Οι επιλογές μου φαίνονται δικές μου. Δεν ξέρω αν είναι όμως.
Πρόσεξα ότι γράφω όποτε είμαι μελαγχολικός. Κι όμως αυτή την περίοδο μόνο μελαγχολικός δε νιώθω. Αγχωμένος, μπερδεμένος, λυπημένος, χαρούμενος και βαριέμαι να βρω άλλα επίθετα. Επιδιώκω τη μελαγχολία όμως. Δεν ξέρω. Τελικά μπορεί να είναι ένα ναρκωτικό. Ναρκωτικό συναίσθημα…
Η ανάγκη μου να φεύγω απ’ αυτό που ζω και η μόνη μου επαφή με την «πραγματικότητα» να είναι ένας αναστεναγμός κάθε τόσο, γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Εθίζομαι στη μελαγχολία. Δε φοβάμαι και ψάχνω το «γιατί». Γιατί δεν τρομάζω?
Επειδή αυτή τη φορά καλώ ΕΓΩ τη μελαγχολία. Δε με κάνει ΑΥΤΗ δικό της.
Επειδή αυτή τη φορά ξέρω ότι το κάνω για να ναρκώσω το άγχος μου για το αυριανό μάθημα που δίνω.
Επειδή αυτή τη φορά δεν ακούω Yann Tiersen αλλά Cranberries.
….
Είμαι και εγώ ένα πρεζόνι της Ομόνειας. Σε τι διαφέρω δηλαδή από αυτά? Επειδή δε ζητιανεύω ή επειδή δεν ενοχλώ τη σωματική μου υγεία? Ενοχλώ την ψυχική. Αν η παραμυθιά σε στέλνει στον τάφο, η μελαγχολία θα σε στείλει στο ψυχιατρείο.


Με φαντάζομαι μόνο μου (μόνιμη εικόνα στις σκέψεις μου) βυθισμένο τόσο πολύ μέσα μου, συνομιλώντας με «αυτόν», ο οποίος τελικά θα χαίρεται αφού κατάφερε να με ρουφίξει στα βάθη του. Δεν τρομάζω. Ίσως γιατί πιστεύω ότι δε θα συμβεί άσχετα αν άρχισε να μου λείπει σε τέτοιο βαθμό η μελαγχολία ώστε να την αποζητώ.

Αύριο που θα δώσω το μάθημα, γιατί έχω την υποψία ότι αφού τελειώσω θα είμαι μια χαρά? Μήπως γιατί όντως είμαι ο ορισμός του απότομου mood-changing? Απλώς παίρνω το «μαύρο» μου για να μη σκέφτομαι τα Διακριτά Μαθηματικά.
Απόψε είμαι μελαγχολικός (μαστουρωμένος).
Αύριο θα είμαι χαρούμενος (καθαρός).
Τα ναρκωσθήματα λειτουργούν ανάποδα από τα ναρκωτικά μάλλον.

Περιμένωντας

Παρασκευή 1/6/2007 μεσημέρι

Κέντρο και περιμένω. Συνάντηση και κλασικά έχω φτάσει πιο νωρίς. Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό. Μάλλον θα είναι στα πλαίσια της τελειομανίας του ζώδιου μου...

Συνάντηση για άλλη μια φορά με άτομο που με αφήνει συναισθηματικά αδιάφορο. Και ένα χρόνο να κάνω να μιλήσω μ’ αυτά τα άτομα και μία μέρα, είναι το ίδιο πράγμα. Δεν έχουν κάτι κακό. Ούτε εγώ το έχω και κανείς δεν το έχει. Απλώς με κάποιους ανθρώπους δεν κάνεις «κλικ», πώς να γίνει?
Ευτυχώς το βράδυ θα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον.

Βλέπω τον κόσμο να περνάει. Δείχνουν χαρούμενοι κι αυτό δείχνει να με παραξενεύει…What’s wrong with me τελοσπάντων? Α, ένα ζευγάρι δίπλα μου τσακώνεται χαμηλόφωνα. Τι χαμηλόφωνα δηλαδή που οι φωνές τους διαπερνούν αυτές του Ozzy?
Και περιμένω… και χαζεύω…
«Se 10 8a eimai ekei»
Περισσότερο χάζεμα, λοιπόν. Το κόκκινο τελικά είναι όντως της μόδας. Ωραία γιατί με το μαύρο σκάω.

Ωχ, έλεος. Τόσο παράξενο είναι να κάθεται κάποιος και να γράφει? Και δεν κοιτάει και κανένα αγόρι! Μόνο κορίτσια :-Ρ Θα προσπαθήσω να κομπλάρω κάποιον κοιτώντας τον συνέχεια. (τελικά όταν βαριέμαι ή θα κάνω ή θα γράφω μαλακίες :-Ρ)
Ε ρε πούστη μου όλοι με τα γυαλιά τους! Α να ένας. Μπααα… Τι γίνεται ρε γαμώτο? Μόνο εγώ κομπλάρω όταν με κοιτάνε?
Πέρασε κι ώρα με τις αηδίες μου, ήρθε και η άλλη

Όσο υπάρχουν δυνατές ψυχές...

Τετάρτη 30/5/2007 μεσημέρι

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

Σήμερα στη σχολή αναφέρθηκε η Αμαλία…Ίσως τελικά να αξίζουν και κάτι οι σπουδές.

Δεν είχα ξανακούσει για την Αμαλία, μάλλον επειδή είμαι καινούριος στη blogόσφαιρα. Τέτοιοι άνθρωποι με κάνουν να ντρέπομαι. Να ντρέπομαι που ζω σε αυτή τη χώρα, να ντρέπομαι που ενώ είμαι καλά στην υγεία μου, μελαγχολώ για πράγματα ανούσια. Τέτοιοι άνθρωποι με κάνουν να βλέπω τη ζωή ως δώρο και όχι ως καθήκον. Μου δίνουν ελπίδα. Ελπίδα…Κι όμως…

Αμαλία όπου και να είσαι σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ που δεν υπέκυψες στη σαπίλα αυτή της κοινωνίας. Σε ευχαριστώ που δεν έγινες δούλος της νοοτροπίας του «Δε βαριέσαι…» και του «Δεν πάει στο διάλο?». Σε ευχαριστώ που έγραψες, που εναντιώθηκες που πίστεψες, που υπήρξες…ή μάλλον, που υπάρχεις.

Συγγνώμη που ζω στο ίδιο κράτος που σε σκότωσε. Συγγνώμη που τους αφήνω να δολοφονούν άτομα σαν εσένα. Αφού κανείς από αυτούς δεν το κάνει, ας το ακούσεις από κάποιον τουλάχιστον: Συγγνώμη

Καλό σου ταξίδι Αμαλία

Επιστροφή στην Αθήνα

Τρίτη 29/5/2007 βράδυ

Γυρνάω απ’ το μάθημα και αφού είναι νωρίς (ο άλλος θα μπει στις 12, αν μπει) είπα να πάω να δω το σταθμό στο Γκάζι.

Λάθος κατεύθυνση και φτάνω Περιστέρι. Φτου…Πάλι πίσω…Σημάδι να πάω σπίτι μου?

Ακούω το «Summer ‘78» του Yann Tiersen από το «Good Bye Lenin» και έχω χαθεί…Αυτό το κομμάτι λειτουργεί καλύτερα και από τη φαντασία. Τελειώνει και το ξαναβάζω. Δε μελαγχολώ όπως παλιά. Η Αθήνα δεν είναι ίδια τώρα.

Βλακείες. Η Αθήνα δεν άλλαξε. Άλλαξε ο τρόπος που τη ζω. Ίσως και να έκανε καλό το διήμερο εκτός Αθηνών.

«Σύνδεση με τη γραμμή 1 Πειραιάς…»

Πρόσωπα παγωμένα, αδιάφορα. Ένα πρόσωπο τα κοιτάει, το δικό μου. Γίνεται το ίδιο με αυτά. Κάποιος γελάει, γυρίζω να δω καλύτερα. Δεν έχει ακουστικά, κοιτάει στο κενό, κάτι θα σκέφτηκε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν χαρούμενες σκέψεις…

Αλλάζω γραμμή. Πάω Κεραμεικό τελικά. Ο Yann Tiersen είναι ακόμα στα αυτιά μου, παίζει με τα συναισθήματά μου.

Η αποβάθρα είναι άδεια. Κάθονται σπίτι τους ίσως…Το τρένο αργεί και κομπλάρω από την κοπέλα που με κοιτάει απορημένη να γράφω στηρίζοντας το τετράδιο στα πόδια μου.

Έρχεται κόσμος. ΑΙΓΑΛΕΩ 01:00 λέει ο πίνακας.

Σχεδόν άδειο το βαγόνι μου. Θα δω το σταθμό με την ησυχία μου. Η κοπέλα με κοιτάει ακόμα, την κοιτάω και κατεβάζει το βλέμμα.

«Τερματίζει εδώ?» Όχι…Αιγάλεω.

«Next station Kerameikos»

Φτάσαμε.

Ο σταθμός μυρίζει καινούριο και λάμπει από τα πολλά φώτα και τον ανύπαρκτο κόσμο. Η Κωνσταντινουπόλεως έχει και «Έξοδο».

Είδα 2 ζευγάρια. Το ένα, bear, κοιτάει το χάρτη της περιοχής. Ανεβαίνοντας την Περσεφόνης προς την Τεχνόπολη φάνηκε ο Παρθενώνας. Όσες φορές είχα έρθει δεν το είχα προσέξει. Στην «κύρια» είσοδο του σταθμού, αυτή της Τεχνόπολης, έχει πιο πολύ κόσμο. Γελαστά πρόσωπα και πρόσωπα που ψάχνουν (άλλα πρόσωπα ίσως?). Επιστρέφω στην αποβάθρα και δίπλα μου είναι δύο αγόρια. Βγάζω τα ακουστικά μου και πιάνω κάτι για pride και party. Ξαναγυρίζω στον Tiersen το τρένο αργεί και ψάχνω στυλό να γράψω. Δε γράφει κανένα και πέφτω…Ηρεμώ και γράφει το ένα…

Αδιάφορη διαδρομή, γεμάτη σκέψεις και αναστεναγμούς εξαιτίας του κομματιού.

Έφτασα…Καληνύχτα..

Talkin' to me

Κυριακή 27/5/2007 απόγευμα

Κάτι με έπιασε εδώ πέρα και γράφω πολύ…Αυτά παθαίνεις όταν δεν έχεις ADSL! Πιάνεις κουβέντα με τον εαυτό σου. Και σου απαντάει κιόλας!!

v Σκέφτομαι τους φίλους μου έντονα αυτές τις μέρες. Όχι μόνο υπαρκτά πρόσωπα, ακόμα και την ιδέα του «φίλου» όπως την έχω στο, τέλος πάντων, μυαλό μου. Απ’ ότι κατάλαβα ψάχνω για φίλο τον εαυτό μου, εσένα, ή κάποιον που θα σου μοιάζει. Τέτοια άτομα όμως δεν τα αντέχω και λογικό είναι αφού ούτε εσένα σε αντέχω!

Ø Κοίτα, ούτε εγώ σε αντέχω αλλά αφού είμαστε ένα, σκάσε και ζήσε! Στο θέμα μας τώρα: Και πάει στο διάλο τον βρίσκεις αυτόν τον «τέλειο» φίλο. Πρέπει να τον κρατήσεις όμως…Και για να το καταφέρεις αυτό, τράβα μάθε τον καλά. Αλλά όταν λέω καλά εννοώ ΚΑΛΑ!! Μην τολμήσεις και κάνεις υποθέσεις! Δε μπορείς να τον κατηγορήσεις για κάτι που ενώ εσύ μπορείς να το κάνεις αυτός δε μπορεί. Εσύ, άνθρωπέ μου, κάνε ό,τι γουστάρεις αλλά μην περιμένεις κι απ’ τον άλλο να κάνει το ίδιο…Μεγάλο μάθημα ζωής αυτό :-Ρ Γιατί εσύ μπορεί να πιστεύεις ότι όλοι δικαιούνται δεύτερη ευκαιρία αλλά ο άλλος δε στη δίνει! Τι να του πεις κιόλας? Ο καθένας κάνει ό,τι του καυλώσει. Και έτσι πρέπει. Το δικό σου ζήτημα, τώρα, είναι αν θα δεχτείς την κατάσταση ως έχει και «ok πάμε παρακάτω» ή θα αρχίσεις τα τηλέφωνα ή τα…γράμματα του στυλ «Γιατί…παιδί μου...δε με συγχωρείς, ε?». Κοίτα, για τη δικιά σου ψυχική υγεία, ξέχνα το. Μην κολλάς σε καταστάσεις που δεν αλλάζουν.

v Ναι αλλά να μην προσπαθήσω να τις αλλάξω? Θα με τρώνε τα «αν» και τα «μήπως» μετά ρε συ…Και στο κάτω-κάτω αν θες κάποιον τόσο πολύ και τον έχεις αγαπήσει τόσο πολύ δε μπορείς έτσι απλά να το αφήσεις το θέμα!!

Ø Ωραία! Προσπάθησε όσο μπορείς! Μίλα του, εξήγησέ του, γίνε ρεζίλι βάζοντας τα κλάματα ενώ του μιλάς στο τηλέφωνο, αν θες ανέβα και στην Ακρόπολη και πέσε στο πιάτο του ανυποψίαστου Ιταλού που τρώει το mouzaka του στην Πλάκα αλλά μετά τι? Όταν δεις ότι δεν αλλάζει η κατάσταση, σε τι ακριβώς σε ωφελεί να κλαίγεσαι? ΞΕΚΟΛΛΑ!! Δεν κάνεις κακό μόνο σε εμάς αλλά και σ’ αυτούς που θα προσπαθήσουν να σε πλησιάσουν αλλά εσύ θα ζεις στη «Νικόλια» εποχή…

v Καλά δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα. Απλώς έχω κολλήσει στο

Ø Απλώστρα!!! Δεν έχει «απλώς»! Έχεις δύο επιλογές: ή let it go ή μείνε μόνος σου με τις αναμνήσεις πριν τη μαλακία σου και περίμενε τη συγχώρεσή του.

v Μα μαζί θα μείνουμε μόνοι μας :-Ρ Είσαι κομμάτι μου όσο και να με βρίζεις…

Ø Το ξέρω. Αλλά σκέψου μόνο τι θα τραβήξεις αν επιμείνεις!!

v Καλά θα δούμε.

Ø Δεκτό.(προς το παρόν...)

Εμείς και μετά οι άλλοι

Σάββατο 26/5/2007 ηλιοβασίλεμα

Δύο κείμενα σε ένα απόγευμα? God, αυτό κι αν είναι βαρεμάρα :-Ρ Υποψιάζομαι ότι αυτό που ακολουθεί θα είναι λίγο «γεια σου» αλλά τι να κάνουμε? :
Μελαγχολία και σαρκασμός. Ποτέ δεν κατάλαβα πως τα συνδυάζω αυτά τα δύο. Καταθλιπτικός και ειρωνικός. Αγαθούλης και «εκτοξευτήρας κακιών». Μάλλον έχει να κάνει με το θέμα επιφάνειας-βυθού.
Είναι δυνατόν να λυπάμαι και να μελαγχολώ για αυτά που δε μπόρεσα να κάνω? Που στο κάτω-κάτω δεν ήταν και στο χέρι μου! Τι φταίω εγώ δηλαδή που μεγάλωσα στην επαρχία? Άρα γιατί να νιώθω μελαγχολία όταν βλέπω στην Αθήνα το παιδί που θα ήθελα να ήμουν?
Και μετά είναι και το άλλο: Γιατί να νοιάζομαι τόσο πολύ για το αν με συμπαθεί κάποιος ή όχι? Ή για το πόσο με συμπαθεί… Ο καθένας αξίζει περισσότερο από κάθε άλλο. Τι είπα ούτε εγώ κατάλαβα :-ΡΡ
I mean πρώτα ο εαυτός μας και μετά οι άλλοι. Μπορείς να αλλάξεις φίλους αλλά εαυτό δεν αλλάζεις που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω(ή όπου αλλού θες…) οπότε καλύτερα να τα βρεις μ’ αυτόν παρά με κάποιον…Νίκο για παράδειγμα( :-Ρ)

Ναι ok Αριστοτέλη. Ο άνθρωπος όντως είναι κοινωνικό ον. Ε δεν είπα να κάνεις και κολλητό τον εαυτό σου!! Αν είναι δυνατόν…Αλλά όχι, μωρό μου, δε θα κλαίγεσαι για την καθεμία ή τον καθένα που δε θέλει την παρέα σου. Κάτσε μάθε γιατί, πρότεινε λύσεις αλλά από κει και πέρα ΤΕΛΟΣ! Πάμε για άλλα.
Δε σου υπόσχομαι ότι θα βρεις, though :-Ρ Ειδικά από τη δική μου εμπειρία, μήνες ψάχνω αλλά δεν το βάζω κάτω. Καλά L Ίσως και να τα παρατάω που και που και να αρχίζω πάλι το «κλαψομούνιμα» αλλά και τι έγινε? Όσοι προσπαθούν να κόψουν το τσιγάρο τα καταφέρνουν αμέσως? Άντε…
Τι θέλω από το supermarket? Ντάξει τώρα…Ξεφτιλίζω ένα τόσο σοβαρό κείμενο?( και δημητριακά μην ξεχάσω!!)
Καλά… το γάμησα το θέμα. Πάω για μπάνιο.

Επιφάνεια και Βυθός

Σάββατο 26/5/2007

ηλιοβασίλεμα

Δεν είμαι εγώ. Δεν κάνω εγώ αστεία, δε χαμογελάω αν δε θέλω, δε λέω «λευκά» ψέματα για να μη στεναχωρηθεί ο άλλος. Αυτά τα κάνει ο άλλος. Κάποιες φορές μπορεί και να συγχρονιστούμε και τότε όντως εγώ είμαι εγώ.
Συνήθως, όμως, θέλω να βρίσω, να προσβάλω, να ξεσπάσω. Το μόνο που μου βγαίνει είναι ένα χαμόγελο. Προφανώς το θεωρούσα σωστό αυτό. Τι τον νοιάζει τον άλλο αν εσύ πονάς μέσα σου? Αυτός φταίει? Όχι. Τότε γιατί να την πληρώσει αυτός? Χαμογέλα ουρλιάζοντας από μέσα σου και το θέμα τελείωσε.
Συχνά μπορεί να είμαι χάλια και να κλαίω από μέσα μου. Δε βγαίνει τίποτα τέτοιο έξω όμως. Γιατί? Επειδή θέλω να είμαι «αξιαγάπητος», το άτομο που χαίρεσαι να κάνεις παρέα μαζί του, όχι το καταθλιπτικό emo που θα κλαίει για τα πάντα. Που και που, όμως, ραγίζει το τείχος-φίλτρο συναισθημάτων που έχω φτιάξει και βγαίνω έξω από εκεί που με έχω κλείσει. Παραξενεύονται τότε γιατί δεν ξέρουν τι είναι αυτό, μαζεύονται, ξεκόβουν…

Το διάλεξα να είμαι επιφανειακός. Η επιφάνεια είναι ήρεμη, δεν κρύβει εκπλήξεις. Ξαφνικά, όμως, άρχισα την κατάδυση και guess what, μου άρεσε. Μπορεί τα νερά να είναι κρύα, μπορεί να μην κολυμπάει τίποτα ζωντανό αλλά εκεί είμαι εγώ. Ο κανονικός «εγώ». Όπως και να είμαι το σίγουρο είναι ότι θα είμαι. Θα αλλάξω, θα μείνω ίδιος, θα χαθώ? Ό,τι και να γίνει θα είμαι εγώ. Αυτό δεν αλλάζει.
Όσο ήμουν στην επιφάνεια δεν έβλεπα παρά μια αντανάκλασή μου. Πώς να αγαπήσεις μια αντανάκλαση? Βυθίστηκα, όμως, και με είδα, με ένιωσα…Με αγάπησα?
Χρόνια ολόκληρα με ενοχλούσαν άτομα για άγνωστους λόγους. Κι όμως ο λόγος ήταν απλός: δεν αγαπούσα τον εαυτό μου. Με είχα βάλει στην άκρη και περίμενα να με αγαπήσουν οι άλλοι. Περίμενα από τους άλλους να κάνουν κάτι που εγώ αδυνατούσα να το κάνω…
Και τώρα ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι με αγαπάω. Ωραίος ο βυθός αλλά με την πρώτη «έλλειψη οξυγόνου» ίσως αναδυθώ και πάλι στην επιφάνεια αφήνοντας με στα παλιά και γνώριμα βάθη. Ίσως όμως φέρω κάποιον εδώ που είμαι και αποκτήσω τότε αυτό που ονομάζω «φίλο». Ποιος ξέρει? Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο. Τα πάντα αλλάζουν. Μέχρι τότε…κολυμπάω ;-)

Εγώ και...αυτός

Σάββατο 26/5/2007 απόγευμα

Σκέφτομαι. Άρα υπάρχουν. Υπάρχουν όλα αυτά τα οποία βασανίζουν τις σκέψεις μου. Πράγματα σοβαρά και γελοία, ανούσια και σημαντικά, προσωπικά και «δημόσια».
Τα κατάφερα(?). Έφυγα, άφησα πίσω αυτά που ταύτιζα με την καταπίεση και την «κρυφομανία». Άφησα πίσω καταστάσεις, άτομα, αναμνήσεις. Δε διάλεξα να κρατήσω τίποτα, κάνοντας χώρο για new stuff από την αγαπημένη μου πόλη στην οποία και θα έμενα στο εξής.
Γιατί μελαγχολώ όταν γυρίζω πίσω? Γιατί αναπολώ την κατάσταση που βρισκόμουν ένα χρόνο πριν? Γιατί όταν αντίκρισα το κάλυμμα του μονού κρεβατιού μου, το οποίο κάποτε ήταν γεμάτο βιβλία και σημειώσεις-όνειρα για μια άλλη ζωή, αναστέναξα και χαμογέλασα με λίγο πόνο? Τι είναι αυτό που με τσιμπάει συνέχεια και με κάνει να γυρίζω πίσω κάθε βράδυ και να θυμάμαι σκόρπιες σκηνές? Γιατί με κάνει να φοβάμαι τα βράδια?
Όσο ήμουν εδώ γκρίνιαζα συνέχεια για όλα. Έλεγα ότι κάποτε θα φύγω , θα πάω κάπου καλύτερα έχοντας στο μυαλό μου όχι μόνο μέρη και καταστάσεις αλλά και ανθρώπους. Και το έκανα. Ακριβώς ένα χρόνο πριν δεν ήθελα τίποτα άλλο εκτός από το να τελειώσουν οι Πανελλήνιες και να ψάξω για σπίτι. Ένα χρόνο μετά, τώρα, με κατακλύζει ένα αίσθημα φυγής. Φυγής προς τα πίσω, επιστροφή στο Λύκειο και σ’ αυτά που έζησα εδώ. Αλλά όχι εδώ. Αν μπορούσα να τα μεταφέρω στην Αθήνα…

.....

Αν δε χάσεις κάτι δεν το εκτιμάς. Έχασα τους φίλους μου. Και χάρηκα. Λες να ήξερα πόσο δύσκολο θα μου ήταν να κάνω καινούριους? Δε μου το έμαθαν αυτό στο σχολείο…Ήταν εκτός ύλης, κυρία, δε μπορείτε να το ζητάτε τώρα…Δεν αφήνω να με πλησιάσουν εύκολα απ’ τη μία και απ’ την άλλη κλαίγομαι ότι είμαι μόνος μου. Τι συμβαίνει με μένα? Γιατί τον αφήνω να μου το κάνει αυτό? Γιατί δε με αφήνει ήσυχο να καταστρέψω εγώ τη ζωή μου?

Νιώθω αιχμάλωτος των ίδιων μου των επιλογών. Του ίδιου μου του εαυτού. Με κάνει ό,τι θέλει και εγώ τον βλέπω χωρίς να αντιδρώ ούτε λίγο. Δεν έχω δικαίωμα να γκρινιάξω για την Αθήνα. Αυτή η πόλη είναι παράδεισος για κάποιον σαν εμένα. Έχω δικαίωμα , όμως, να γκρινιάξω γι’ αυτά που κάνω. Η μάλλον…γι’ αυτά που κάνει ο εαυτός μου.
Διαχωρίζω τον εαυτό μου από μένα και φοβάμαι. Πώς γίνεται να υπάρχουν δύο μέσα μου? Γιατί εγώ κάθομαι και γράφω ενώ ο εαυτός μου ετοιμάζεται να βγει βόλτα? Γιατί κάνω βουτιά μέσα μου και φτάνω τόσο βαθιά που τρομάζω ενώ αυτός διαλέγει τα ρούχα και τα πρόσωπα που θα φορέσει απόψε?
...

Ο εαυτός μου είναι έτοιμος και εγώ χρειάζομαι να αναδυθώ για να πάρω ανάσα…