Εγώ και...αυτός

Σάββατο 26/5/2007 απόγευμα

Σκέφτομαι. Άρα υπάρχουν. Υπάρχουν όλα αυτά τα οποία βασανίζουν τις σκέψεις μου. Πράγματα σοβαρά και γελοία, ανούσια και σημαντικά, προσωπικά και «δημόσια».
Τα κατάφερα(?). Έφυγα, άφησα πίσω αυτά που ταύτιζα με την καταπίεση και την «κρυφομανία». Άφησα πίσω καταστάσεις, άτομα, αναμνήσεις. Δε διάλεξα να κρατήσω τίποτα, κάνοντας χώρο για new stuff από την αγαπημένη μου πόλη στην οποία και θα έμενα στο εξής.
Γιατί μελαγχολώ όταν γυρίζω πίσω? Γιατί αναπολώ την κατάσταση που βρισκόμουν ένα χρόνο πριν? Γιατί όταν αντίκρισα το κάλυμμα του μονού κρεβατιού μου, το οποίο κάποτε ήταν γεμάτο βιβλία και σημειώσεις-όνειρα για μια άλλη ζωή, αναστέναξα και χαμογέλασα με λίγο πόνο? Τι είναι αυτό που με τσιμπάει συνέχεια και με κάνει να γυρίζω πίσω κάθε βράδυ και να θυμάμαι σκόρπιες σκηνές? Γιατί με κάνει να φοβάμαι τα βράδια?
Όσο ήμουν εδώ γκρίνιαζα συνέχεια για όλα. Έλεγα ότι κάποτε θα φύγω , θα πάω κάπου καλύτερα έχοντας στο μυαλό μου όχι μόνο μέρη και καταστάσεις αλλά και ανθρώπους. Και το έκανα. Ακριβώς ένα χρόνο πριν δεν ήθελα τίποτα άλλο εκτός από το να τελειώσουν οι Πανελλήνιες και να ψάξω για σπίτι. Ένα χρόνο μετά, τώρα, με κατακλύζει ένα αίσθημα φυγής. Φυγής προς τα πίσω, επιστροφή στο Λύκειο και σ’ αυτά που έζησα εδώ. Αλλά όχι εδώ. Αν μπορούσα να τα μεταφέρω στην Αθήνα…

.....

Αν δε χάσεις κάτι δεν το εκτιμάς. Έχασα τους φίλους μου. Και χάρηκα. Λες να ήξερα πόσο δύσκολο θα μου ήταν να κάνω καινούριους? Δε μου το έμαθαν αυτό στο σχολείο…Ήταν εκτός ύλης, κυρία, δε μπορείτε να το ζητάτε τώρα…Δεν αφήνω να με πλησιάσουν εύκολα απ’ τη μία και απ’ την άλλη κλαίγομαι ότι είμαι μόνος μου. Τι συμβαίνει με μένα? Γιατί τον αφήνω να μου το κάνει αυτό? Γιατί δε με αφήνει ήσυχο να καταστρέψω εγώ τη ζωή μου?

Νιώθω αιχμάλωτος των ίδιων μου των επιλογών. Του ίδιου μου του εαυτού. Με κάνει ό,τι θέλει και εγώ τον βλέπω χωρίς να αντιδρώ ούτε λίγο. Δεν έχω δικαίωμα να γκρινιάξω για την Αθήνα. Αυτή η πόλη είναι παράδεισος για κάποιον σαν εμένα. Έχω δικαίωμα , όμως, να γκρινιάξω γι’ αυτά που κάνω. Η μάλλον…γι’ αυτά που κάνει ο εαυτός μου.
Διαχωρίζω τον εαυτό μου από μένα και φοβάμαι. Πώς γίνεται να υπάρχουν δύο μέσα μου? Γιατί εγώ κάθομαι και γράφω ενώ ο εαυτός μου ετοιμάζεται να βγει βόλτα? Γιατί κάνω βουτιά μέσα μου και φτάνω τόσο βαθιά που τρομάζω ενώ αυτός διαλέγει τα ρούχα και τα πρόσωπα που θα φορέσει απόψε?
...

Ο εαυτός μου είναι έτοιμος και εγώ χρειάζομαι να αναδυθώ για να πάρω ανάσα…