Εμείς και μετά οι άλλοι

Σάββατο 26/5/2007 ηλιοβασίλεμα

Δύο κείμενα σε ένα απόγευμα? God, αυτό κι αν είναι βαρεμάρα :-Ρ Υποψιάζομαι ότι αυτό που ακολουθεί θα είναι λίγο «γεια σου» αλλά τι να κάνουμε? :
Μελαγχολία και σαρκασμός. Ποτέ δεν κατάλαβα πως τα συνδυάζω αυτά τα δύο. Καταθλιπτικός και ειρωνικός. Αγαθούλης και «εκτοξευτήρας κακιών». Μάλλον έχει να κάνει με το θέμα επιφάνειας-βυθού.
Είναι δυνατόν να λυπάμαι και να μελαγχολώ για αυτά που δε μπόρεσα να κάνω? Που στο κάτω-κάτω δεν ήταν και στο χέρι μου! Τι φταίω εγώ δηλαδή που μεγάλωσα στην επαρχία? Άρα γιατί να νιώθω μελαγχολία όταν βλέπω στην Αθήνα το παιδί που θα ήθελα να ήμουν?
Και μετά είναι και το άλλο: Γιατί να νοιάζομαι τόσο πολύ για το αν με συμπαθεί κάποιος ή όχι? Ή για το πόσο με συμπαθεί… Ο καθένας αξίζει περισσότερο από κάθε άλλο. Τι είπα ούτε εγώ κατάλαβα :-ΡΡ
I mean πρώτα ο εαυτός μας και μετά οι άλλοι. Μπορείς να αλλάξεις φίλους αλλά εαυτό δεν αλλάζεις που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω(ή όπου αλλού θες…) οπότε καλύτερα να τα βρεις μ’ αυτόν παρά με κάποιον…Νίκο για παράδειγμα( :-Ρ)

Ναι ok Αριστοτέλη. Ο άνθρωπος όντως είναι κοινωνικό ον. Ε δεν είπα να κάνεις και κολλητό τον εαυτό σου!! Αν είναι δυνατόν…Αλλά όχι, μωρό μου, δε θα κλαίγεσαι για την καθεμία ή τον καθένα που δε θέλει την παρέα σου. Κάτσε μάθε γιατί, πρότεινε λύσεις αλλά από κει και πέρα ΤΕΛΟΣ! Πάμε για άλλα.
Δε σου υπόσχομαι ότι θα βρεις, though :-Ρ Ειδικά από τη δική μου εμπειρία, μήνες ψάχνω αλλά δεν το βάζω κάτω. Καλά L Ίσως και να τα παρατάω που και που και να αρχίζω πάλι το «κλαψομούνιμα» αλλά και τι έγινε? Όσοι προσπαθούν να κόψουν το τσιγάρο τα καταφέρνουν αμέσως? Άντε…
Τι θέλω από το supermarket? Ντάξει τώρα…Ξεφτιλίζω ένα τόσο σοβαρό κείμενο?( και δημητριακά μην ξεχάσω!!)
Καλά… το γάμησα το θέμα. Πάω για μπάνιο.