Τετάρτη 30/5/2007 μεσημέρι
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
Σήμερα στη σχολή αναφέρθηκε η Αμαλία…Ίσως τελικά να αξίζουν και κάτι οι σπουδές.
Δεν είχα ξανακούσει για την Αμαλία, μάλλον επειδή είμαι καινούριος στη blogόσφαιρα. Τέτοιοι άνθρωποι με κάνουν να ντρέπομαι. Να ντρέπομαι που ζω σε αυτή τη χώρα, να ντρέπομαι που ενώ είμαι καλά στην υγεία μου, μελαγχολώ για πράγματα ανούσια. Τέτοιοι άνθρωποι με κάνουν να βλέπω τη ζωή ως δώρο και όχι ως καθήκον. Μου δίνουν ελπίδα. Ελπίδα…Κι όμως…
Αμαλία όπου και να είσαι σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ που δεν υπέκυψες στη σαπίλα αυτή της κοινωνίας. Σε ευχαριστώ που δεν έγινες δούλος της νοοτροπίας του «Δε βαριέσαι…» και του «Δεν πάει στο διάλο?». Σε ευχαριστώ που έγραψες, που εναντιώθηκες που πίστεψες, που υπήρξες…ή μάλλον, που υπάρχεις.
Συγγνώμη που ζω στο ίδιο κράτος που σε σκότωσε. Συγγνώμη που τους αφήνω να δολοφονούν άτομα σαν εσένα. Αφού κανείς από αυτούς δεν το κάνει, ας το ακούσεις από κάποιον τουλάχιστον: Συγγνώμη
Καλό σου ταξίδι Αμαλία
No comments:
Post a Comment