Σάββατο 26/5/2007
ηλιοβασίλεμα
Δεν είμαι εγώ. Δεν κάνω εγώ αστεία, δε χαμογελάω αν δε θέλω, δε λέω «λευκά» ψέματα για να μη στεναχωρηθεί ο άλλος. Αυτά τα κάνει ο άλλος. Κάποιες φορές μπορεί και να συγχρονιστούμε και τότε όντως εγώ είμαι εγώ.
Συνήθως, όμως, θέλω να βρίσω, να προσβάλω, να ξεσπάσω. Το μόνο που μου βγαίνει είναι ένα χαμόγελο. Προφανώς το θεωρούσα σωστό αυτό. Τι τον νοιάζει τον άλλο αν εσύ πονάς μέσα σου? Αυτός φταίει? Όχι. Τότε γιατί να την πληρώσει αυτός? Χαμογέλα ουρλιάζοντας από μέσα σου και το θέμα τελείωσε.
Συχνά μπορεί να είμαι χάλια και να κλαίω από μέσα μου. Δε βγαίνει τίποτα τέτοιο έξω όμως. Γιατί? Επειδή θέλω να είμαι «αξιαγάπητος», το άτομο που χαίρεσαι να κάνεις παρέα μαζί του, όχι το καταθλιπτικό emo που θα κλαίει για τα πάντα. Που και που, όμως, ραγίζει το τείχος-φίλτρο συναισθημάτων που έχω φτιάξει και βγαίνω έξω από εκεί που με έχω κλείσει. Παραξενεύονται τότε γιατί δεν ξέρουν τι είναι αυτό, μαζεύονται, ξεκόβουν…
Δεν είμαι εγώ. Δεν κάνω εγώ αστεία, δε χαμογελάω αν δε θέλω, δε λέω «λευκά» ψέματα για να μη στεναχωρηθεί ο άλλος. Αυτά τα κάνει ο άλλος. Κάποιες φορές μπορεί και να συγχρονιστούμε και τότε όντως εγώ είμαι εγώ.
Συνήθως, όμως, θέλω να βρίσω, να προσβάλω, να ξεσπάσω. Το μόνο που μου βγαίνει είναι ένα χαμόγελο. Προφανώς το θεωρούσα σωστό αυτό. Τι τον νοιάζει τον άλλο αν εσύ πονάς μέσα σου? Αυτός φταίει? Όχι. Τότε γιατί να την πληρώσει αυτός? Χαμογέλα ουρλιάζοντας από μέσα σου και το θέμα τελείωσε.
Συχνά μπορεί να είμαι χάλια και να κλαίω από μέσα μου. Δε βγαίνει τίποτα τέτοιο έξω όμως. Γιατί? Επειδή θέλω να είμαι «αξιαγάπητος», το άτομο που χαίρεσαι να κάνεις παρέα μαζί του, όχι το καταθλιπτικό emo που θα κλαίει για τα πάντα. Που και που, όμως, ραγίζει το τείχος-φίλτρο συναισθημάτων που έχω φτιάξει και βγαίνω έξω από εκεί που με έχω κλείσει. Παραξενεύονται τότε γιατί δεν ξέρουν τι είναι αυτό, μαζεύονται, ξεκόβουν…
Το διάλεξα να είμαι επιφανειακός. Η επιφάνεια είναι ήρεμη, δεν κρύβει εκπλήξεις. Ξαφνικά, όμως, άρχισα την κατάδυση και guess what, μου άρεσε. Μπορεί τα νερά να είναι κρύα, μπορεί να μην κολυμπάει τίποτα ζωντανό αλλά εκεί είμαι εγώ. Ο κανονικός «εγώ». Όπως και να είμαι το σίγουρο είναι ότι θα είμαι. Θα αλλάξω, θα μείνω ίδιος, θα χαθώ? Ό,τι και να γίνει θα είμαι εγώ. Αυτό δεν αλλάζει.
Όσο ήμουν στην επιφάνεια δεν έβλεπα παρά μια αντανάκλασή μου. Πώς να αγαπήσεις μια αντανάκλαση? Βυθίστηκα, όμως, και με είδα, με ένιωσα…Με αγάπησα?
Χρόνια ολόκληρα με ενοχλούσαν άτομα για άγνωστους λόγους. Κι όμως ο λόγος ήταν απλός: δεν αγαπούσα τον εαυτό μου. Με είχα βάλει στην άκρη και περίμενα να με αγαπήσουν οι άλλοι. Περίμενα από τους άλλους να κάνουν κάτι που εγώ αδυνατούσα να το κάνω…
Και τώρα ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι με αγαπάω. Ωραίος ο βυθός αλλά με την πρώτη «έλλειψη οξυγόνου» ίσως αναδυθώ και πάλι στην επιφάνεια αφήνοντας με στα παλιά και γνώριμα βάθη. Ίσως όμως φέρω κάποιον εδώ που είμαι και αποκτήσω τότε αυτό που ονομάζω «φίλο». Ποιος ξέρει? Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο. Τα πάντα αλλάζουν. Μέχρι τότε…κολυμπάω ;-)
No comments:
Post a Comment